greenwashing

Er is de laatste jaren veel aandacht voor greenwashing, het fenomeen waarbij organisaties zichzelf groener voordoen dan ze werkelijk zijn. Voor de eigen reputatie maken bedrijven zich evengoed schuldig aan het broertje van greenwashing: pinkwashing.

Ook deze actoren kunnen zich beroepen op inmiddels klassieke precedenten: de Nasa-site met de beelden van de Marslander, de 'greening' (of zo men wil 'greenwashing') van de Shell website in reactie op het Brent Spar drama (inclusief hyperlinks naar 'other voices that have a right to be heard'); en de on-line publicatie van het Kenneth Starr-rapport over de Monica Lewinsky-affaire.

Greenhushing is het nieuwe greenwashing. 'Groenzwijgen' is nog de beste vertaling, maar bij trends in het bedrijfsleven overheerst nu eenmaal het Engels. Greenhushing dus, wat te zien is als het nieuwe greenwashing. Het wil zeggen dat bedrijven niet al te duidelijk zijn over hun klimaatdoelen. Ze houden ze liever stil, omdat ze bang zijn er streng op afgerekend te worden of een beschuldiging van juist groenwassen om de oren te krijgen.

Greenwashing gebeurt niet altijd bewust of met verkeerde bedoelingen. Het is soms ook het gevolg van enthousiasme of een gebrek aan professionaliteit. Natuurlijk mag een onderneming zijn MVO-successen extra in de schijnwerpers zetten, graag zelfs. Maar wees dan transparant over alle thema's, en communiceer over de meest relevante. Onduidelijke en oncontroleerbare MVO-claims leiden tot vragen en verontwaardiging bij klanten. Dat vergroot de kans op imagoschade.