Anjerrevolutie

Na de Anjerrevolutie in Portugal rezen er verschillende politieke partijen en het zag er naar uit dat er een bloeiende democratie zou ontstaan. De twee belangrijkste partijen waren de pro-Indonesische UDT en het populistisch-katholieke Fretelin.

Mario Soares speelde in april 1974 een sleutelrol in de Anjerrevolutie. Generaal De Spinola stak het lont in het kruitvat, Soares was de man die de krachten van de ontbinding beteugelde en Portugal langs afgronden naar de parlementaire demokratie leidde.

Groot-Brittannië trad in de Scandinavische voetsporen in 1967; een speciale ombudsman voor Noord-Ierland kwam er in 1969. Portugal volgde in 1976, amper twee jaar na zijn Anjerrevolutie. Nog in 1976 kreeg Frankrijk zijn variant op de ombudsman. Oostenrijk volgde in 1977, Ierland in 1980, Spanje en Nederland in 1981.

Centrale figuur is Antonio Champalimaud, een Portugese financier en vroeger een aanhanger van het Salazar-regime. Na de Anjerrevolutie van 1974 vluchtte hij naar Brazilië. Maar zijn banken- en verzekeringsimperium kon hij voor het overgrote deel handhaven.

Antonio de Spinola was eerste president na de Anjerrevolutie van 1974. Dinsdag overleed in Estremoz, waar hij 86 jaar eerder op 11 april 1910 werd geboren, maarschalk Antonio de Spinola, de man die de "Portugese de Gaulle" werd genoemd vanwege zijn ideeën over de Portugese koloniën.

Toen de Anjerrevolutie het fascistische regime in Lissabon wegveegde, ondervond ook Oost-Timor de gevolgen. De koloniale bewindvoerders droegen in september 1975 de feitelijke macht over aan het Fretilin, een beweging van radikale katolieke intellektuelen die met revolutionaire retoriek aan hun bestuurstaken begonnen.

Maar op de Azoren is de PSD bedreigd door de socialistische PS, die nationaal regeert. Op Madeira niet. Daar oefent ze sinds de Anjerrevolutie van 1974 onbekommerd de absolute macht uit.