Pierlala/pierlala

Als de opvolgers van de Lochte Genteneers [...] als een volleerd Kaseko-orkest het plein Bij Sint-Jacobs rondtrekken, is het feest eigenlijk al uren aan de gang: de kraampjes die van alles aan de man brengen [...], de straatanimatie met goochelaars, vuurspuwers [...], de wirwar van koppeltjes, al dan niet met de kroost aan de hand of in de draagzak, en de eenzaten, de volkse figuren, min of meer geslaagde kopieën van Pierke Pierlala, hell's angels naast madammen met een bontjas.

Vlaanderen heeft [...] als een van de eersten in Europa kennis gemaakt met de commedia dell'arte. Aan de poppentheaters merk je dat ook nog heel goed: Pierke Pierlala als een Gents afgietsel van Piedrolino, ook onze Tijl Uilenspiegel was een commedia-dell'artespeler.

Op de Dam was poppenkast maar ik moest de trein halen. Dood is dood en dooier is dooier, galmden de kinderen in navolging van Jan Klaassen. De Dood van Pierlala was een witte lap op een stokje, zoals vroeger.

Otto van der Mieden reisde jaren met zijn poppentheater over de wereld. Overal waar hij kwam verzamelde hij alles wat met poppenspelen te maken had. Niet alleen Jan Klaassens en Katrijnen, de Dood van Pierlala, de Politieagent of Harlekijn, maar ook wajang poppen, marionetten, schimmenspelen, papieren minitheaters en boeken, foto's en affiches.

Een sladood van een meter negentig, zo mager als Pierlala, Aziatische trekken die broeden onder de buulpet, kunstleren driekwartjas met aangesnoerde ceintuur en een bruine terlenkabroek.