achturige werkdag 1.0
Algemene voorbeelden
In Nederland had onder meer de sociaaldemocratische SDAP de achturige werkdag als politieke eis. In 1911 werd er in Nederland gedemonstreerd ter gelegenheid van de invoering. In 1919 diende de toenmalige Nederlandse minister van Arbeid, Piet Aalberse, de wet aangaande achturige werkdag in. De wet werd op 11 juli 1919 aangenomen. In België was de achturige werkdag een strijdpunt van de socialistische Belgische Werkliedenpartij. De Wet tot invoering van de achturendag en van de achtenveertigurenweek, een ontwerp van minister van Arbeid Joseph Wauters, werd er afgekondigd op 14 juni 1921.
De strijders voor de achturige werkdag hadden duidelijke ideeën over een regelmatige indeling van de dag: naast acht 'sterke uren' van arbeid, waren er acht 'diepe uren' van de rust en tenslotte acht 'zachte uren' voor ontspanning en ontwikkeling.
Robert Owen formuleerde in 1817 het doel van de invoering van de achturige dag en bedacht de leuze: "Acht uren voor arbeid, acht uren voor recreatie, acht uren voor rust". ("Eight hours' labour, Eight hours' recreation, Eight hours' rest"). Hij werd in 1833 de voorzitter van een vakbond die streed voor de achturige werkdag.
Haar politiek instinct vertelde haar dat Peron het potentieel moest aanboren dat traditionele politici links hadden laten liggen: de arbeiders uit de voorsteden en de armen op het platteland, de descamisados, de mensen zonder hemd. Om ze te winnen kondigde Peron de achturige werkdag af, minimumlonen, betaalde vakantie, een dertiende maand en andere sociale verbeteringen.
De Internationale Vrouwendag werd in eerste instantie gevierd in het kader van de grote staking voor een achturige werkdag in 1908 van vrouwen in de Amerikaanse textielindustrie.
Per week ben ik tien tot vijftien uur aan dit werk kwijt, maar als ik al die pakken papier zou lezen die de ambtenaren op mijn bureau deponeren, zou ik er een achturige werkdag aan hebben.