antwoordbrief

De gemeente heeft een antwoordbrief gestuurd aan de bewoners naar aanleiding van vele vragen over de werkzaamheden in de De Vos van Steenwijklaan, gesteld tijdens het laatst gehouden buurtcafé voor de binnenstad.

Op de bladzijde met de Franse titel herhaalde ik mijn vriendschappelijke opdracht, nu ter attentie van Renate, en deed er een briefje bij, dat per ongeluk haar vroegere naam uit mijn pen was gevallen, vijfwerf sorry, en dat mij geen andere mogelijkheid resteerde om mijn flater ongedaan te maken dan het boek te mutileren. Dat was de keer dat ze mij, in haar antwoordbrief, 'een schat' noemde: zij en haar lief hadden mijn handelwijze zeer attent gevonden, mede namens haar lief dankte ze me ervoor.

Hij wist mij te vertellen dat de zin "Indien wij twee weken na verzending van deze brief geen reactie van u hebben ontvangen, gaan wij ervan uit dat u akkoord gaat met dit voorstel" door geen enkele rechter zal worden geaccepteerd. Hij raadde mij aan het volgende briefje terug te sturen (dat ik u voor de leuk zal herhalen): "Uiteraard ga ik akkoord, alleen verlang ik geen tweehonderd gulden maar honderdvijftigduizend gulden. Indien ik twee weken na verzending van deze antwoordbrief geen reactie van u heb ontvangen, ga ik ervan uit dat u akkoord gaat met dit honorarium."

Reeds op zijn negende schreef hij Joop den Uyl een brief met de vraag: 'Hoe word je minister van ontwikkelings-samenwerking?' De antwoordbrief van Den Uyl siert nog altijd zijn huiskamer.

Toen ik hem later in Indië schreef dat ze getrouwd was met een Canadese militair en met hem naar Montreal vertrokken was, maakte hij in zijn antwoordbrief alleen maar een grapje dat 'Trees haar Canadees' gevonden had.

'Kun je echt zomaar naar een uitgever stappen? Moet je daar niet eerst iemand kennen?' 'Stuur gewoon het manuscript op, met je naam en adres in het begeleidend schrijven. Doe dat liefst niet aangetekend, want dat ergert hen. Je moet rekenen op een half jaar, voor je antwoord krijgt.' Rielens zweeg even. 'Het antwoord is altijd negatief, en er zal nooit gezegd worden waarom. In de antwoordbrief spreken ze hooguit van een toevloed van manuscripten.'

Zelfs al ben je niet bij de genomineerden, toch krijg je – als je twee postzegels bij je inzending voegt - een antwoordbrief van Jeugd Poëzie, waarin een woordje uitleg wordt gegeven over het oordeel van de jury.

Op standaardbrief B, die daarom niet al te geredelijk en te vaak diende te worden verzonden, kwam altijd een antwoordbrief van de auteur, die vroeg wat er dan precies niet goed was aan zijn werk, dat kwalitatief immers toch wel zodanig van aard bleek te zijn dat 'wij' van zijn in aanleg aanwezige schrijftalent 'overtuigd' waren geraakt, enzovoort.

Er volgde een juridische strijd tot voor de hoogste juridische instantie tussen de erfgenamen van Gründgens en de uitgever van Klaus Mann, die ondertussen ook al lang niet meer leefde - hij had zelfmoord gepleegd in 1949, negen dagen nadat hij een verbitterde antwoordbrief geschreven had aan een West-Duitse uitgever die de publicatie van Mephisto beloofd had en op het laatste nippertje afzegde 'omdat de heer Gründgens hier toch een belangrijke rol speelt'.