bibliofilie

Rousseeuw is zich blijven toespitsen op de boekgeschiedenis en delft geregeld juweeltjes op over bibliofielenverenigingen en Vlaamse boekbinders. Behalve voor zijn opdrachten voor het Elsschot-, Du Perron- of Reve-genootschap beijvert Rousseeuw zich voor het proza van hedendaagse Nederlandstalige auteurs. Hij laat zich daarbij leiden door zijn eigen voorkeuren en niet door mogelijke verkoopargumenten: "Als je van de bibliofilie een broodwinning wil maken, dan kom je terecht bij verzamelaars die veel geld hebben maar weinig smaak."

Dobbelaere wordt niet graag in het vakje van de bibliofilie geduwd. "Ik vind de term te gelikt en te fetisjistisch. Ik hou niet van het elitaire snobisme dat eraan vastkleeft. Ik spreek eerder van 'aparte boeken'." Hij geeft toe dat hij echter zelf ook een boekenfetisjist is: "Een onschuldige afwijking, er zijn tenslotte ergere dingen in de wereld dan het betasten van boeken." Toch heeft Dobbelaere zich altijd voorgenomen het genre te democratiseren en verzet hij zich met klem tegen bepaalde woekerprijzen. Daarom kosten zijn boeken nooit meer dan duizend frank.

Op het internationaal congres van de bibliofilie in 1979 sprak Mirjam Foot van de British Library over relaties tussen de boekband in de Nederlanden en Engeland op het einde van de vijftiende en het begin van de zestiende eeuw. Zij heeft aangetoond dat er enerzijds paneelstempels uit de Nederlanden in Engeland zijn ingevoerd en anderzijds invloed van de Nederlandse op de Engelse boekband is uitgegaan.