binnenspeler

Mettertijd begon één speler een zeer belangrijke rol te spelen: de midhalf. Hij werd de spelverdeler en in zoverre belangrijk dat men er naar streefde zijn taak enigszins te verlichten door het terugtrekken van twee aanvallers, de binnenspelers.

De vraag is op welke topspeler van nu hij het meest zou lijken. Wilkes resoluut: "Dat is Bergkamp. Natuurlijk!" Hij beschouwde zichzelf niet als "een echte goaltjesdief", ondanks het recordaantal van 35 doelpunten voor het Nederlands elftal - in slechts 38 interlands. Hij vond zichzelf meer een aangever, een spelverdeler. Hij stond vooral bekend om zijn lange rushes, was een ras-pingelaar. "Ik was ook niet de ideale binnenspeler."

"Ik speelde vijf keer in Oranje. Ja, en waarom niet meer? Ik werd gewoon niet meer opgeroepen. Waarom weet ik eigenlijk niet, want in een van de laatste wedstrijden, tegen België, speelde ik uitstekend. Ik stond met Coen Moulijn aan de linkerkant, ik als binnenspeler. Ach, met mijn kwaliteiten had ik er misschien vijftien hebben kunnen spelen, maar het heeft niet zo mogen zijn."

Nadat hij weg was, kwam Appel (niet Bram) op de centervoorplaats te staan, met als binnenspelers Lugthart en Rozema.

De tweede midhalf bleef op zijn plaats en, zoals in de klassieke opstelling, kreeg hij steun van een teruggetrokken binnenspeler.

Faas Wilkes had in die voor ons rampzalige wedstrijd Engeland-Nederland niet eens gescoord, maar dat verhinderde de voetbalexperts van de Engelse pers niet hem tot de beste spelers van het veld te rekenen. The Daily Herald ging nog een stap verder: 'Een van de beste binnenspelers van het continent' - waarbij ze er natuurlijk vanuitging dat Engeland de beste spelers van de wereld had.

Ik heb me zitten afvragen op welke voetballer hij lijkt. Het is misschien gek, maar de eerste die mij te binnen schoot was een Engelsman: Wilf Mannion, een hoogblonde binnenspeler die in het Engelse nationale elftal speelde dat in november '46 in Huddersfield met 8-2 van Oranje won.