dromer

Niets is zo beledigend voor een onderwijzer als een kind dat er 'niet bij' is, 'afwezig' is. Ouders kunnen zich beklagen over vergeetachtigheid, dromerigheid en slecht luisteren. Het kind is een dromer, een droomkoninkje zelfs. Is dat wel normaal, scheelt hem iets? Het antwoord is ja, hem scheelt iets, hij denkt namelijk.

Mijn geloof was mijn muziek, mijn dromen. Daarom trok ik mij het liefste terug, wat spelend op mijn gitaar en luisterend naar poëtische muziek. Een dromer was ik: het verstand op nul en de blik op oneindig.

Hij las Goethe, Ernst Jünger en klassieke Chinese romans [...]. George Grosz, die Beckmann 'ein humorloser Mensch' vond, noemde hem de Hermann Hesse van de schilderkunst. Hij was een dromer, en tegelijk een man van absolute stiptheid. Als iemand iets vroeger bij hem op bezoek kwam dan was aangekondigd, kwam Beckmann naar de deur, zei dat de heer Beckmann niet thuis was, en vroeg de bezoeker het een half uur later nog eens te proberen.

Ik was namelijk een onverbeterlijke dromer. In dat opzicht vertoon ik gelijkenis met Felix Krull zoals uit zijn vermaarde bekentenissen moge blijken. Zodra ik in een situatie terechtkwam waarbij mijn lichaam tot inactiviteit werd gedwongen, zoals in de klas of in de kerk, sloeg mijn verbeelding op hol.

Zo begint het eerste kinderboek van de Britse schrijver Ian McEwan, De dagdromer, met een overbodige introductie van de hoofdpersoon. Daarin wordt verteld dat, zoals al uit de titel van het boek blijkt, de tienjarige Peter Fortuin een dromer is: 'Op school liet hij vaak zijn lichaam achter in de bank terwijl zijn geest op reis ging.'

Begeleid door het Beatles-nummer All You Need Is Love onthulde een in militair tenue gestoken Castro, geassisteerd door de populaire Cubaanse zanger Silvio Rodriguez, een bronzen beeld van Lennon, zittend op een bank in een park in Havana. "Wat hem in mijn ogen tot een groot mens maakt, is zijn manier van denken, zijn ideeën", zei de 74-jarige Castro na afloop van de ceremonie tegen de pers. "Ik deel zijn dromen volledig. Ook ik ben een dromer die zijn dromen werkelijkheid heeft zien worden."

In de jaren vijftig heerste een rotsvast vertrouwen in de toekomst: het waren "jaren van onschuld; van geloof, hoop en liefde." Siebelink en Van Galen zijn dat gevoel niet kwijtgespeeld, al kibbelen ze in hun korrespondentie wel eens over de rol van godsdienst en kerk en al komen uit de spiegeling van de jeugdjaren aan de jaren negentig niet altijd rooskleurige beelden van de moderne tijd naar voren: "Wij zijn beiden dromers, John. Ons gedroom zal nooit ophouden."