dwergvinvis

Een dwergvinvis komt ademen aan de oppervlakte; zijn rugvin beschrijft een sierlijke boog voor hij weer in de diepte glijdt. Het magische moment duurt niet langer dan twee seconden, maar we weten het nu zeker: de walvissen zijn er.

De IWC aanvaardde gisteren de Noorse schatting dat het bestand van dwergvinvissen in de noordoostelijke Atlantische Oceaan aangroeide van zowat 75.000 vorig jaar tot 118.000 nu. Met die raming rechtvaardigt Noorwegen zijn plannen om dit jaar 425 van die walvissen te jagen.

De Japanse minister van visserij, Mutsuki Kato, noemde het besluit gisteren "onwetenschappelijk". Volgens hem rechtvaardigt de bestaande populatie van circa 700.000 dwergvinvissen hervatting van de commerciële walvisvaart. Japan had voorgesteld rondom Antarctica een reservaat in te stellen waarin de vangst op dwergvinvissen was toegestaan.

De Zweedse marine heeft in het verleden vaak dwergvinvissen voor onderzeeërs aangezien. Een door de marine uitgevoerd onderzoek heeft aangetoond dat talrijke zeedieren geluiden en signalen afgeven die door de hydrofonische apparatuur van de marine worden geïnterpreteerd als afkomstig van onderzeeërs.

De dwergvinvis is de kleinste van de grote walvissoorten. Klein is relatief in dit verband, want het gemiddelde dier weegt acht ton voor een lengte van acht tot tien meter. De walvisjagers doden de dieren met een kleine harpoen. Dertig procent van de beesten sterft onmiddellijk, de rest overleeft de harpoentreffer nog met gemiddeld drie minuten. Nadat ze aan boord zijn gehesen, worden de vinvissen meteen uitgebeend.