fotoportret

Verwonderd keek ik naar hem op, en toen pas ècht, bewust, naar de muur: daaraan hingen in een strak gelid, naast en onder elkaar, dertig, vijfendertig fotoportretten, alle even groot, alle in eenzelfde zwarte lijst, waarvan de onderkant de naam van de geportretteerde en twee jaartallen vermeldde. Ik stond daar, zo werd mij verteld, voor de 'eregalerij': de gezichten die mij vanaf de muur recht in de ogen of over mijn hoofd heen in de verte keken, waren van oudleerlingen 'die iets in het leven hadden bereikt' en beroemd waren geworden, de jaartallen waren die van hun verblijf in het pensionaat, een kwart eeuw of langer tevoren.

Des te meer verontrustten mij de affiches die ik overal in de straten en openbare gebouwen zag hangen: het waren opsporingsplakkaten waarop in strak gelid, naast en onder elkaar, vijftien à twintig fotoportretten waren gereproduceerd, alle even groot, waaronder de namen en geboortejaartallen van de afgebeelden stonden, - het waren de gezichten en de namen van leden van de Rote Armee Fraktion, vijanden van de maatschappij, de macht, de geestelijke luiheid, de corruptie, net als ik, voorstanders van het veroorzaken van chaos met het oogmerk om bovenop de ruïnes van het oude en vermolmde een nieuwe wereld vol schoonheid en rechtvaardigheid te bouwen, net als ik, maar zij waren allen op de vlucht.