geen ezeltje schijtgeld hebben 1.0
Algemene voorbeelden
Het waren de jaren tachtig. Er was geen baan te krijgen, ik besloot bouwkunde te gaan studeren in Eindhoven. Mijn vader had zoiets van 'alles leuk en aardig, maar ik heb nog vier kinderen en geen ezeltje schijtgeld'. Daarom heb ik er altijd bij gewerkt.
"Na de tweede bevalling die ik alleen moest doen, zei ik, nu blijf je maar thuis. Toen had hij allerlei baantjes, in de bouw of bij de Suikerfabriek. We hebben altijd hard moeten werken maar dat was heel normaal in die tijd. Er moest toch brood op de plank komen. Dus geen gezeur. Bovendien heb je meer voldoening van je geld als je er echt wat voor moet doen. We zeiden altijd we hebben geen ezeltje schijtgeld."
En nee, we hebben geen paardje schijtgeld. Maar ik ben gewoon nogal handig in handelen, dus raak het vaak wel voor goede prijzen kwijt en koop dan zelf ook weer 2e hands.
Mijn zusjes [...] zaten ook af en toe te drinken in het Platje. Op zondag werden ze daar weggehaald door mijn vader van wie ik altijd de uitdrukking "ik heb geen paretje schijtgeld" heb onthouden. Ik dacht als kind dat het een pareltje was, maar later bleek het gewoon een geld poepende viervoeter te zijn.
Als ze in de stad zijn, gaan ze eerst een ijsje kopen voor de schrik. 'Eten we na het broeken kopen weer een ijsje?', vraagt Lotje. 'Toe maar!', zegt papa. 'Dat heb je zelf gezegd!' 'Zeg, ik ben geen ezeltje schijtgeld.' Tommie schiet in de lach en zegt: 'Da's leuk, een ezeltje schijgeld.' Mama vertelt dat er een sprookje is dat gaat over een ezeltje dat geldt poept.
Maar ja, de gsm-decadentie houdt natuurlijk ergens op. Om mijn grofgebekte schoonvader te citeren: ik ben Paardje Schijtgeld niet. Dochterlief moest in de voorjaarsvakantie maar eens gaan wérken voor een nieuwe telefoon.