glooien

Met zwier haal ik een drietal mastodonten van vrachtwagens in. De weg begint te glooien. Een Citroën probeert aan te klampen, zie ik in het spiegeltje. Dan maar een duwtje bijgeven, op de volgende helling [...]. Ik rij hem losweg uit de wielen.

Hier krijg je zowel de diffuse overgang van droog naar vochtig Haspengouw als de scherpere grens tussen Kempen en Haspengouw die gevormd wordt door de Demer. Eén ding hebben ze gemeen: het landschap helt, heuvelt en glooit. Met namen als Borreberg, Bovenstraat, Hoogveldstraat enz. weet je al min of meer wat je te wachten staat.

Verderop begon het terrein sterk te glooien en even later keek ik vanaf een heuveltop tussen de takken door neer op wat daar het 'circuit' werd genoemd: een open plek in het dal, met langs de bosrand een renbaanvormig ruiterpad.

Rechts rijst een klif bijna loodrecht uit het water op, nog net wat ruimte makend voor een rotsige doorgang naar andere stranden, en links, naar het oosten, glooien groene heuvels vanuit het blauwgroene water naar de bergrug achter de kust.

We springen op zijn fiets. De hond komt achter ons aan, blaffend en happend naar onze enkels. We zwieren over de velden die naar een kant glooien.

Ze hadden de nationale weg tien minuten geleden verlaten om het uitgestrekte natuurgebied in het bosrijke landschap van het bekken van Aquitanië in te duiken. Glooiende hellingen, dichtbevolkt met dennenbomen van allerlei pluimage, strekten zich uit.