mijnwerker

Vanmorgen zijn de stakers weer aan het werk gegaan [...]. De mijnwerkers eisen uitbetaling van in totaal meer dan een miljard gulden aan achterstallige salarissen. Verder zou er volgens hen dit jaar 4,25 miljard gulden aan extra subsisidies naar de mijnen moeten.

De steenkool ligt zo dicht onder de oppervlakte dat de mijnwerkers vaak zomaar ergens beginnen te graven. En waar de gevolgen van de graafwerkzaamheden niet te zien zijn, zijn ze wel te horen. Het getik van de pikhouwelen heeft de mijnwerkers inmiddels een naam bezorgd: kolenspechten.

Mijnwerkers staken massaal in Rusland en Oekraïne. In Rusland en Oekraïne zijn gisteren meer dan een miljoen mijnwerkers begonnen aan een staking om uitbetaling van achterstallig loon en subsidies van de overheid af te dwingen.

Vandaag 50 jaar geleden, op 20 juni 1946, ondertekenden de Belgische en de Italiaanse regeringen in Rome een Belgisch-Italiaans akkoord, waarvan de inhoud kort kan worden samengevat: Belgische steenkolen in ruil voor Italiaanse mijnwerkers. Maar het waren geen mijnwerkers die uit Italië kwamen, maar ongeschoolde boeren uit de Abruzzen.

Spelers en fans kunnen gewoonweg niet geloven dat hun club ooit ophoudt te bestaan. Maar dat gold ook voor de Limburgse mijnwerkers of de arbeiders van de Boelwerf.

Van Europa hebben de Poolse mijnwerkers weinig te verwachten. Integendeel: door strenge Europese regels moet een groot deel van de nog 60 officiële mijnen sluiten. Daardoor komt ruim de helft van de 200.000 mijnwerkers op straat te staan. En dat terwijl Duitsland zijn kolenmijnen 'met miljardensubsidies openhoudt'.

Meer dan een half miljoen Russische mijnwerkers hebben gisteren een dag gestaakt uit protest tegen het uitblijven van hun salarissen.

De Limburgers zelf waren niet erg happig om het gevaarlijke werk op te knappen. Daarom deden de mijnbazen een beroep op buitenlandse arbeiders: Duitsers, Nederlanders, Polen, Tsjecho-Slowaken, Oostenrijkers en Italianen. Ook Waalse mijnwerkers werden aangetrokken, de meeste van hen voor leidinggevende functies.

Een vlotte presentatrice neemt het woord. Zij vraagt de oudere mannen, allen noeste mijnwerkers, hoe het vroeger was in de mijnen [...]. Ze vertellen over hun zware arbeid, de donkerte van de mijnen, het gevaar van verstikking, de armoede, de uitbuiting, de onderlinge solidariteit als er stakingen werden georganiseerd.

Het is allemaal niet eenvoudig voor een Chinese vrouw te midden van al die ruwe mijnwerkers, zeker wanneer de vreemdelingenhaat door de verslechterende economie rabiate vormen aanneemt.

Het persbureau Interfax meldde dat premier Viktor Tsjernomyrdin na zijn terugkeer van de OVSE-top in Lissabon naar het steenkoolbekken van Koezbass, in Siberië, gaat om er met de stakende mijnwerkers te praten.

Na twee weken staken was er vorige week ineens goed nieuws voor de mannen van de Boetovskaja-mijn in Siberië. Ze kregen eindelijk hun loon, zij het alleen voor de maanden juli en augustus. Maar hun gezichten blijven somber en verslagen. Een dag eerder dan de andere stakende mijnwerkers in Ruslands steenkoolgebieden daalden de arbeiders van Boetovskaja, even ten noorden van de Siberische kolenstad Kemerovo in het kolenbekken van Koezbass, deze week weer af in hun diepe schachten.

Wat had een Mijnwerkers Gala trouwens nog voor zin als er in de wijde omtrek, in heel Noordoost-Engeland, geen mijnwerkers meer waren te vinden. Wel werkloze mijnwerkers, wel gepensioneerde mijnwerkers, maar geen kompels meer die dagelijks de schacht ingaan.

In een periode van vijf jaar had Leclercq zeven patiënten met mesothelioom in zijn praktijk. Zes van hen waren gewezen mijnwerkers, de zevende was garagehouder. Volgens huisarts Leclercq komt borstvlieskanker in de Westelijke Mijnstreek, waar zijn praktijk is gevestigd, twee keer zo vaak voor als gemiddeld.

De onafhankelijke Russische vakbond van mijnwerkers waarschuwde dinsdag dat er op 25 augustus een nationale staking in de koolmijnen komt als de regering blijft nalaten het loon van de arbeiders te betalen en andere bedrijven niet dwingt hun schulden aan de mijnen te betalen.

In Duitsland legt de regering 225.000 frank per jaar neer voor elke mijnwerker in de kolenmijnen, de meest vervuilende energiebron. Met dit geld, aldus het WWI, zou Bonn de mijnen kunnen sluiten en de mijnwerkers kunnen betalen als ze thuis blijven.

Vader was mijnwerker in Limburg. In 1939 is hij met moeder, die toen zwanger was, naar België gekomen.

Voor de eerste keer zochten de mijnbazen mijnwerkers in het buitenland: Marokkanen en Algerijnen uit Noord-Frankrijk, Tsjechen en Polen, en de eerste Italianen. Vanaf 1922 zocht Fedechar, de Belgische Steenkolenfederatie, mijnwerkers in Italië. Tussen 1922 en 1930 arriveerden 39.507 Italianen in België.

De op de gelijknamige roman van Emile Zola gebaseerde, tweeëneenhalf uur durende film over de mijnwerkersstaking in de vorige eeuw werd eerst bezocht door François Mitterand en Jacques Delors in gezelschap van voormalige mijnwerkers in Lille, de streek waar Zola de gebeurtenissen rond 1860 situeerde.

Ik was dertien toen René stierf en toen de mijnwerkers in Zwartberg in staking gingen. In steek gelaten door hun vakbonden, knoopten ze de eindjes aan elkaar door te gaan werken op boerderijen: bitter spraken ze over het zwarte goud uit hun ondergrondse vaderland.

Een mijnwerker uit Yorks liep gisteren met zijn zoontje mee in een protestmars door Londen tegen de sluiting van de kolenmijnen.

Mijn korpsoverste wilde me waarschijnlijk op de proef stellen, hij gaf me het bevel over een kompagnie reservisten. Ik lag bij een eenheid ter verdediging van de vliegvelden in Brustem. Heel wat van mijn reservisten waren mijnwerkers uit de Borinage, ze konden lezen noch schrijven.

Als geneesheer wees hij onder meer op de gevaren van het misbruik van pijnstillers zoals aspirine waarvan het onoordeelkundig gebruik tot nierbeschadiging kan leiden. Ook was hij begaan met de beroepsziekte van mijnwerkers uit het Hageland.

Met name Duitsers en Midden-Europeanen zijn in grote getale naar Zuid-Limburg gekomen, omdat dáár werk voorhanden was, dat zij thuis niet vonden. Zelfs tussen de twee wereldoorlogen met daarin de krisisperiode, kwamen er door de situatie in Duitsland vele buitenlandse arbeiders, hoofdzakelijk in gezinsverband, als mijnwerker in Limburg werken en wonen.

Twee jaar voordien had zijn vader al de trein naar België genomen, om er als mijnwerker aan de slag te gaan in Marcinelle. Gelukkig voor hem (gezien de latere mijnramp met tientallen Italiaanse doden) bleef vader Roncada er slechts enkele jaren.