moederhand

Ik denk aan een foto van de Duitse 'Trümmerfrauen' die na de Tweede Wereldoorlog steen voor steen het puin ruimen, de sporen van ontmenselijking en destructie uitwissen, om een nieuw machtsimperium te laten verrijzen. Of misschien wordt hier onbewust teruggegrepen naar het archetype van de vrouw als 'draagster van het leven', nu de mensheid langzaam maar zeker op haar zelfvernietiging afstevent. Of misschien verlangen ze naar de moederhand die de haren streelt van het huilende jongetje en zegt dat het allemaal zo erg nog niet is.

Emile benijdde hem om zijn ei dat hij zelf ook graag in zijn handen zou willen houden, en om de moederhand die af en toe over zijn gezicht aaide en de vaderblik die hem niet uit het oog verloor, maar Emile benijdde evenzeer de moeder en de vader om hun kind, omdat zij zich aan zijn aanwezigheid warmden als aan een prettig haardvuur.

De laatste keer dat ik je zag, rustte mijn hand lange tijd in jouw warme, levende, slechts licht gerimpelde hand. Ik voelde de dunne huid en keek naar je verzorgd geknipte nagels. Het was een echte moederhand. Een zachte moederhand. Een geduchte moederhand. Die hand van de 'liefdevolle onverbiddelijkheid', zoals je zei. Die hand van de 'afstandelijke betrokkenheid', zoals je ook zei.

Mijn broeders en zusters, dat, dát zijn de handen van God: de sterke vaderhanden, de goede, zachte, tere moederhanden, de trouwe, helpende vriendenhanden, de genadige godshanden, waarin onze levensdagen liggen, waarin wij zelf liggen. Het zijn de handen van de lieve Zoon, die gezegd heeft: "Niemand zal ze uit mijn hand roven.'

Ik was ingetrokken bij een oud echtpaar. Kinderen het huis uit. Het dorp uit zelfs en plaats genoeg. Een koele witgekalkte kamer met een klein venster op zee. En eten en drinken en 's middags een schaal rosaki's op het tafeltje naast mijn bed met een brede glimlach en een aai over mijn gegeneerde kop. Een verweerde moederhand. Een gewoonte.

Ik denk aan een foto van de Duitse 'Trümmerfrauen' die na de Tweede Wereldoorlog steen voor steen het puin ruimen, de sporen van ontmenselijking en destructie uitwissen, om een nieuw machtsimperium te laten verrijzen. Of misschien wordt hier onbewust teruggegrepen naar het archetype van de vrouw als 'draagster van het leven', nu de mensheid langzaam maar zeker op haar zelfvernietiging afstevent. Of misschien verlangen ze naar de moederhand die de haren streelt van het huilende jongetje en zegt dat het allemaal zo erg nog niet is.

Als op zaterdag 1 september (aanvang 9.30 uur) ook onze geweldige tuin door veel vader- en moederhanden wordt verzorgd, kunnen de kinderen ook weer spelen op een schoon en opgeruimd schoolplein!