o.v.t.

De o.v.t. wordt gebruikt om een handeling in het verleden uit te drukken, diens continuïteit of herhaling is niet van belang.

De vorming van het imperfectum (onvoltooid verleden tijd, o.v.t.) [...]. Bij de regelmatige werkwoorden worden aan de stam de uitgangen -te en -ten of -de en -den toegevoegd. De uitgangen -te en -ten worden gebruikt als de (abstracte) stam eindigt op één van de medeklinkers t, k, f, s, ch of p (de medeklinkers van ''t kofschip'), de uitgangen -de en -den in andere gevallen (vergelijk de vorming van het voltooid deelwoord).

Volgens sommigen bestaan er in het Nederlands eigenlijk maar twee werkwoordstijden: de onvoltooid tegenwoordige tijd (ik werk, ik lees) en de onvoltooid verleden tijd (ik werkte, ik las). Voor alle andere werkwoordstijden moeten meerdere werkwoorden met elkaar gecombineerd worden. Dat leidt tot acht werkwoordstijden: [...]. 2. onvoltooid verleden tijd (ovt): ik werkte, ik las.

De onvoltooid verleden tijd (ovt) meervoud van overrijden is overreden, en dat is zelf weer een infinitiefvorm – met als verleden tijd overreedden. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld bidden - baden - baadden, blijken - bleken - bleekten en ontwaren - ontwaarden - ontwaardden.

Bij Item and Arrangement gaat men ervan uit dat 'grijp' zelf ook een allomorf is, naast 'greep', van het abstracte element 'gr-p'. De naam arrangement slaat op het reële proces, het reële arrangement dat het element elke keer doormaakt. De werkwijze is minder aantrekkelijker omdat het eenvoudiger is 'grijp' in zijn geheel te behouden en enkel de allomorfen te definiëren voor de OVT.