piëdestal

Schrijvers, door hem destijds op een piëdestal geplaatst, zijn daar nu weer afgetuimeld. Brouwers: 'Toen ik bij een grote literaire uitgeverij in Brussel kwam werken, ik was 24, stak ik boordevol idealen omtrent literatuur en schrijvers. Ik heb die mensen die ik bewonderde dan leren kennen, en ik begon in te zien, die zijn nauwelijks interessant, helemaal niet eerlijk, en alleen maar gericht op roem, belangrijk gevonden worden.'

'Het is bovendien onrechtvaardig want onhistorisch om de leescultuur op een piëdestal te zetten. Tot een kwart eeuw geleden werd lezen in veel milieus nog als des duivels beschouwd. Tot in 1966 om precies te zijn, toen de index werd afgeschaft, beslisten anderen wat we mochten lezen en niet.'

'Wat is dat toch dat ik hem al zijn tijd op aarde gekloot heb en dat hij mij nooit een peer in mijn aangezicht heeft gegeven, hij had het makkelijk kunnen doen, hij woog dertig kilo meer dan ik, was het omdat hij gaarne het bloed vanonder zijn nagels gepest werd? Omdat hij dan in plaats van de belangrijke seigneur in het dorp, want dat was een sasmeester in die tijd, een simpele gekleineerde vent was thuis met een vrouw die hem van zijn piedestal trok of was het, het is bijna niet mogelijk, omdat hij mij vergaf, omdat hij mij gaarne zag tot in zijn graf.'

Niet de kloof is een probleem, maar integendeel het gebrek aan afstand tussen politici en kiezer. En dat danken we aan - de politici zullen zeggen: is te wijten aan - de camera's. De politicus is van zijn piëdestal gehaald, en zijn mythische allure van redder des vaderlands wordt dag aan dag aangetast. Van in onze luie zetel zien we immers wat hij doet en zegt.