pleuren

'Mens,' zei hij, wanneer zijn moeder weer eens biestepap op tafel zette, 'pleur dat vocht toch door de plee en kook weer eens iets met rijst.'

De gemeente besloot opeens op te houden met het ophalen van grof afval eens per maand: de burger wordt geacht hiervoor een afspraak te maken. Veel mensen pleuren daarom de oude stoel in een donkere hoek van de straat in de hoop dat deze wegrot of door iemand anders meegenomen wordt.

Ik herlas 't voorlopig laatste hoofdstuk van mijn romanmanuscript, dat als werktitel 'Lelijkheid bedriegt niet' droeg, werd er koud noch warm van, en diende eens te meer de aandrang te bevechten de hele, honderdtachtig pagina's tellende zooi zonder meer in de papiermand te pleuren en 'van voor af aan te beginnen', zoals ik het zelf vaak bitter mompelend formuleerde.

Hij pleurt zijn lege patatbakje naast de volle afvalemmer.

Deze bus moet omgebouwd tot een reusachtig stapelbed om de zwaarvermoeide Vlaamse kleuters onder te stoppen. Want deze mensen hebben gezamenlijk een lunchpakket genuttigd en dan een video bekeken [...]. We worden uit de bus gepleurd. Twintig minuten later moeten we er terugstaan. Stipt. Want er worden geen hoofden geteld in bed.

Als ie thuiskwam was er bonje, vlogen de potten en pannen door het raam naar buiten, pleurde hij de hele rotzooi de straat op, want zij liet toch maar alles aanbakken en aankoeken en overkoken.

'Vind je het ook fijn ... op tafel een nummer ...' 'Oh heerlijk Arie!' ze liet hem niet eens uitspreken. 'En jij op mij zitten?'... wilde hij weten. 'Oh ... Arie ... Ik voel je al ...' 'Ik zal je uit mekaar stampen!' 'Jah Arie ... O ja ... Pleur 'm erin! Vrij met me!'

Dat mens pleurt om de haverklap van 't podium.

Wij hadden een keertje allen schroefjes van een tafelblad in de aula eraf geschroeft. Zo'n concierge komt zo bij ons staan, hij wou stoer doen en sloeg onder de tafel. Tafelblad vliegt de lucht in en pleurt op de grond. Heel onze tafelgroepje lag dood te gaan van het lachen. Concierge helemaal flippen.

Wederom Italië, ook ergens jaren negentig, de vriend waar ik mee op vakantie was slooft zich uit aan de rand van het zwembad, pleurt op zijn bek, en breekt arm. Leuke activiteiten verder uitgesloten.

'De mensen betalen zich blauw aan huur. Zo'n schraperd zit zondags in de ouderlingenbank, hij, die rijke jongeling, laat hij alles verkopen en het uitdelen aan de armen, in plaats van op het dak te klimmen van die huisjes en te kijken of ze wel gerepareerd moeten worden terwijl de mensen in de huisjes zeiknat worden als het regent. Ik hoop dat hij nog eens van zijn dak af pleurt.' Mijn vader kon bijzonder grof zijn, vooral als hij kwaad werd.