polyamorist

In Tokio vormt de Limburgse voor het eerst een duo met Alison Van Uytvanck. Dat de twee nog nooit samen in wedstrijdverband hebben gespeeld, is niet per se een probleem: Mertens heeft al bewezen dat ze even makkelijk van partner wisselt als een polyamorist op vrijersvoeten.

Idee is dat je zo overstroomt van liefde voor anderen dat één partner niet voldoende is om die liefde mee te delen en je verbonden mee te voelen. Dat klinkt bijna als het verrichten van een goede daad. Zo doet polyamorist Ageeth Veenemans het tenminste overkomen. Ze beweert dat polyamorie haar huwelijk heeft gered. Ze zegt te voorzien dat dit voortvloeisel van de seksuele revolutie een blijvende nieuwe ontwikkeling is, die meer aansluit bij de natuur van de mens én spiritueel verantwoord is.

Ter vergelijking: Stel dat je zeven kinderen hebt en er overlijdt er één. Zou er dan geen lijden zijn, geen rouw, omdat er nog zes over zijn? Van Saarloos ziet haar partner(s), nu ze polyamorist is, als ongrijpbare ander, iemand met wisselende rollen en kanten. Goed idee! Dit idee leidt tot realistische verwachtingen over de ander. Die andere is veel meer dan alleen degene die verliefd is op jou en daarnaast: die ander verandert voortdurend, net als jijzelf trouwens.