selfietoerist

De coronatijd was een periode waarin we, naast alle ellende, ook ervoeren hoe heilzaam het kan zijn om uit de sleur te stappen en hoeveel geluk in kleine dingen zit. Meer te genieten, meer verdieping te zoeken en minder bezig zijn met vluchtig vermaak. Je zou verwachten dat het na die jaren van bezinning anders zou zijn, maar het lijkt erop dat wij en de reiswereld gewoon verdergaan waar we in 2019 gebleven waren. Hoewel de exploitanten van de attracties zelf dus hardop zeggen dat zij dit niet willen. En wie zou er nu echt een 'selfietoerist' willen zijn? Het roer omgooien is niet gemakkelijk. Het is nu eenmaal eenvoudiger om een Nutella-zaak te openen dan een aantrekkelijk watermanagementmuseum.

In deze zomervakantie wordt er gewezen op de opkomst van de selfietoerist, die veelvuldig met uitgestrekte armen en een smartphone in de hand grote culturele iconen vastlegt. Dit fenomeen zorgt ervoor dat beroemde kunstwerken en historische locaties soms op een beledigende manier tot achtergrond worden gereduceerd. De auteur werpt een kritisch licht op de impact van dit gedrag, vooral in landen met autoritaire regimes waar een selfie met een dictator politiek gezien problematisch kan zijn.