sintel

's Morgens, als ik vroeg wakker ben, hoor ik Gerard met zijn motorfiets de werf opdraaien [...]. Als hij het hek binnenrijdt kraken de sintels onder de zwarte wielen.

Terwijl zijn zwakke gestel langzaam omhoogkrabbelde [...], verloor zijn moeder langzaam het besef van leven en kon op geen enkele manier te hulp schieten in de strijd van haar kind, omdat ze zelf geen kracht meer had, maar alleen maar verloor, tot ze ook het bewustzijn verloor en als een gloeiende sintel langzaam uitdoofde.

Het was januari 1945. Bijna heel Europa was bevrijd [...]; maar Haarlem veranderde steeds meer in een grauwe sintel, zoals die uit de kachel te voorschijn kwamen toen er nog kolen waren.

Maar, alsof zij iets gewaar geworden is, wendt zij plots het gezicht in mijn richting. Ziet mij staan, schijnt een schok te krijgen, maar steekt dan de arm op en begint uitbundig te wenken. Ik zou mijn entree op geen dommere manier kunnen doen. Betrapt bij het gluren, hinkend alsof ik op hete sintels loop.

Heel Duitsland ligt aan scherven. München, Neurenberg, Dresden... al die prachtige steden zien er uit als gloeiende sintels, zoals die uit de kachel komen. Wat heeft het toch allemaal voor zin?

Het kon zijn dat de ketels bijgevuld moesten worden, dat in de vuurgloed te veel aaneengeklonterde sintels zaten.

Wij bevinden ons op een afgekoelde sintel, zien de zonnen langzaam uitdoven en trachten ons de verdwenen pracht van de oorsprong der wereld te herinneren.

Sintels van kolen en gruis van vetkolen zoeken bij de gasfabriek was veel gemakkelijker. Daar stonden tientallen oude mannen en vrouwen op de zwarte berg, met schoppen en zeven en haalden er emmers vol vandaan.