sluimer

Ik probeerde mij op te richten, maar mijn kortstondige sluimer had mij loodzwaar gemaakt.

In bed wilde de slaap niet komen, pas tegen de ochtend viel ik in een lichte sluimer.

Wat heeft ze gehoord van onze conversatie, van Spielvogels monoloog aan boord van de Piper, dacht Serge, toen ze met haar hoofd op zijn dij in een onrustige sluimer verzonken was.

Na het opstaan had een koude douche die grauwsluier niet kunnen wegspoelen. Ook nu nog viel het hem moeilijk om het raderwerk van zijn denken redelijk op gang te houden. Het liefst zakte hij weg in een zoete sluimer, dromend van een zalige wereld met louter leuke lieve mensen.

Niemand die hem hoefde te vertellen wat rust was, of zoals hij het zelf noemde, de staat van ontwaken en inslapen op een en hetzelfde moment. Leven, zeg maar, maar als zijn nerveuze rechtervoet symbool stond voor de deinende, rusteloze mensheid, dan was hij dat andere gedeelte, een grote minderheid, een grote, grote minderheid die op maandagochtend, als de hele buurt nog in sluimer ligt, opstaat om datgene te doen wat het hele lichaam nodig heeft: oefeningen.

In bed wilde de slaap niet komen, pas tegen de ochtend viel ik in een lichte sluimer. De dag daarna, dommelend doorgebracht boven een boek, kroop traag voorbij.

Na het opstaan had een koude douche die grauwsluier niet kunnen wegspoelen. Ook nu nog viel het hem moeilijk om het raderwerk van zijn denken redelijk op gang te houden. Het liefst zakte hij weg in een zoete sluimer, dromend van een zalige wereld met louter leuke lieve mensen.

Ik was al half weggezakt in een sluimer die met de lijzigheid van die namiddag samenviel, toen ik stappen meende te horen. Wat later trapte iemand tegen mijn voet. Ik opende mijn ogen.

Tevreden sloot ik mijn ogen, dacht nog even: ik heb vannacht zo beroerd geslapen, en dommelde toen weg. Toen ik opschrok uit mijn sluimer, waren de schaduwen nog langer. De laagstaande zon scheen pal op mijn gezicht.

Telkens sufte hij een beetje weg. Ik weet niet eens meer wat ik gelezen heb, dacht hij, toen hij uit zijn lichte sluimer weer wakker werd. Ik moet misschien wat eten.

Ik ging liggen met mijn handen onder mijn hoofd en sloot mijn ogen. Nu was het alleen nog afwachten tot er driemaal op het fluitje geblazen werd. Gemompel haalde me uit mijn sluimer. Ik schoot overeind.

Meer dan vijfhonderd jaar lag Petra, de hoofdstad van de oude Edomieten en daarna de Nabataeërs, verzonken in een diepe sluimer. Verscholen in het Jordaanse woestijngebied, de Wadi Araba, achter een kring van woeste bergen die voortdurend van kleur wisselen, al naar gelang de stand van de zon en de schaduwen.

Torens geven de plattegond van de stad de bijzondere accenten die in de derde dimensie zulke aangename houvasten bieden. Een stad zonder uitschieters in de hoogte loopt het gevaar in een monotone sluimer te vervallen.

Wat verder ligt in tijdloze sluimer, onder koepels van groen, de Sophialaan.

Torens geven de plattegond van de stad de bijzondere accenten die in de derde dimensie zulke aangename houvasten bieden. Een stad zonder uitschieters in de hoogte loopt het gevaar in een monotone sluimer te vervallen.

Liever ontlaadt hij zijn energie op de van onderaf oplichtende dansvloer van discotheek 2001 Odyssey. Daar, onder de schitteringen van de spiegelbol die weerkaatst op de traag over de vloer kruipende rook, komt hij tot leven. Gehuld in een wit polyester pak of een strak om het lijf gespannen overhemd, ontwaakt hij er uit de sluimer van zijn suffe baan in een verfwinkel.

Hij was zo idealistisch aangelegd dat hij verwachtte dat zijn voorbeeld vele jonge dichters uit hun sluimer zou doen ontwaken en dat een groot terrein van poëtische ontplooiing ontstaan zou.

Het enige wat hier vibreert is de warme lucht boven het land en wat hier vogel-doorschoten wemelt is het licht boven de rivier. En het is een feest der herkenning omdat Davids dorpse ziel uit haar jarenlange sluimer wordt gewekt door plotselinge beelden, zoals zonlicht dat op 187 dakpannen vloeit, een kromming in de weg, een appelboom in het gras van een achtertuin, of een geteerde schuurdeur.

"De mooiste plek voor een stad die ik ooit zag", zei Horton toen hij er voor het eerst voet aan land zette [...]. Horton wekte San Diego uit zijn sluimer, maar hij was geenszins de eerste die de charme van de plek ontdekte. De eerste bewoners vestigden er zich 9.000 jaar voor Christus.

De mix van geluiden bracht hem nog meer in een toestand van sluimer en verdoving.