syfilisbacterie

Het is erg moeilijk om de syfilisbacterie in een laboratorium te kweken. Toen zijn genoom halverwege 1998 in vakblad Science verscheen, werd gelijk duidelijk waarom. De bacterie is extreem klein en bevat maar één miljoen basenparen [...]. Op zijn celwand zitten nauwelijks eiwitten. Dat maakt het heel moeilijk om een medicijn te ontwikkelen dat zich specifiek op syfilis richt.

Een syfiliszweer ter hoogte van lippen of mond kan overzetten door oraal contact. De syfilisbacterie profiteert van de geringste beschadiging van het slijmvlies om een besmetting over te dragen.

Dat de syfilisbakterie zich al in de zestiende eeuw niet aan klasseonderscheid stoorde, blijkt uit de besmetting van de adelijke Maria.

De techniek die Marota gebruikte om de bakterie in de huidzweer aan te tonen, is de zogeheten polymerasekettingreaktie (pcr), die praktisch onaantoonbare restjes erfelijk materiaal in een wip tot bewerkelijke hoeveelheden weet te vermenigvuldigen. Zo gebeurde ook in het geval van de etterplek: vertrekkende van bijna niets wist Marota voldoende erfelijk materiaal te "kweken" om het later met klassieke laboratoriumtests eenduidig aan de syfilisbakterie Treponema pallidum te kunnen toewijzen.