veelgodendom

Voorbeelden van veelgodendom vinden we bij de Griekse godsdienst, denk aan de vele goden uit de Griekse mythologie, en ook in de Romeinse mythologie.

Polytheïsme wordt gezien als voorganger van het monotheïsme. Vanuit het primitieve veelgodendom zou zich de meer volwassen verering van één, almachtige god hebben ontwikkeld. Met deze simplistische voorstelling van zaken is natuurlijk van alles mis. Maar zelfs als je weet dat de vork anders in de steel zit, blijft het moeilijk om los te komen van het idee dat polytheïsme inferieur is, op de een of andere manier geen 'echte' religie.

De druïden beleden een veelgodendom. Ze beschouwden ook zaken uit de natuur, zoals de zon en de maan, als heilig. Datzelfde geldt voor bepaalde struiken, meren, heuveltoppen en planten, in het bijzonder de maretak en hulst.

Bezien we de drie-eenheid van populaire zijde, dan vormen zij een bontgekleurde veelgodendom, maar bekijken we haar minder oppervlakkig, dan kunnen we haar terugbrengen tot wat de schepping te zien geeft: een kracht, die alles doordringt, weldadige en vernietigende invloeden en de eeuwige wisseling van leven en dood.