woonschaamte

In Het Parool stelde een lezer dit weekend de uitdrukking 'woonschaamte' voor, voor mensen die 'onnodig groot' wonen. Topidee. Een dag later kwam AT5 met het bericht dat investeringsmaatschappij Blackstone meer dan driehonderd woningen bewust leeg laat staan. Zo wordt woonschaamte de vastgoedvariant van een fenomeen dat schrijvers Roxane van Iperen en Jaap Tielbeke in de klimaatcrisis al signaleerden: burgers nemen elkaar op microniveau de maat, omdat ze de grip op de plekken waar daadwerkelijk verandering kan plaatsvinden al lang verloren zijn. Een gezelschapsspel met alleen verliezers.

Woonschaamte is het woord van de week. Babyboomers moeten zich schuldig voelen dat ze alleen of met hun tweetjes in hun vijfkamer-paleisjes blijven zitten. Opzouten, plaatsmaken voor jonge nestjes, wordt er geroepen. Pensionado's voelen zich hierdoor allerminst aangesproken. Velen willen dolgraag verkassen, maar zitten vast in hun eigen gouden kooi. 'Ik voel me een gevangene van mijn huis.'

Het is volgens de Rabo-onderzoekers inderdaad zo dat woonschaamte onder thuiswonenden samenhangt met leeftijd. Zo geeft een op de drie thuiswonenden tussen 25 en 30 jaar aan dat zij het gevoel hebben dat anderen op hen neerkijken door de woonsituatie, dat zij het gevoel hebben te hebben gefaald als ze nadenken over hun woonsituatie of dat zij zich schamen voor hun woonsituatie. Oudere thuiswonenden scoren hoger op woonschaamte dan mensen onder de 24 die nog thuis wonen.