astronoom

Sterren zijn gasbollen die tot lichten worden gebracht door kernfusieprocessen in het zeer hete inwendige. De massa die een ster bij zijn ontstaan mee krijgt loopt sterk uiteen: van ongeveer één tiende van de massa van de zon tot vele tientallen malen die van de zon. Sterren die lichter zijn slagen er niet in kernfusie in hun inwendige te laten optreden. Maar wat gebeurt er met sterren die tijdens hun geboorte nog zwaarder zijn? Is er een bovengrens voor die massa? Zo'n grens moet er theoretisch wel zijn, maar waar hij ligt is nog onduidelijk. Uit recent onderzoek blijkt bovendien dat sterren zich soms veel zwaarder voordoen dan zij in werkelijkheid zijn. Tot ongeveer 1960 meenden astronomen dat er geen sterren met een massa van meer dan ongeveer 60 maal die van de zon konden bestaan. Zwaardere gasbollen zouden als gevolg van bepaalde bewegingsonstabiliteiten in het gas weer uiteen vallen.

Uit de onderlinge afstand van de twee quasars op de achtergrond leiden de astronomen af dat de wolken een diameter van minstens een miljoen lichtjaar moeten hebben. Ter vergelijking: de diameter van ons melkwegstelsel bedraagt ruwweg 100.000 lichtjaar en de afstand tot het meest nabije grote sterrenstelsel (de Andromedanevel) bedraagt 2,2 miljoen lichtjaar. De nu ontdekte wolken zouden objecten kunnen zijn die zich bevinden in een proces van samentrekking: het zijn dan de voorlopers van de sterrenstelsels die we nu in het heelal zien. Maar het zouden ook de restanten kunnen zijn van sterrenstelsels die tijdens een botsing of nauwe passage uiteen zijn gerukt. In de afgelopen jaren hebben astronomen al meerdere van zulke wolken ontdekt, maar die waren vele malen kleiner.

Wat astronomen "kosmische straling" noemen, is maar een van de vele soorten straling waarmee de aarde onophoudelijk vanuit de ruimte bestookt wordt.