betaalkracht

De gulden, peseta, Franse frank en andere munten uit de 12 eurolanden verliezen vanaf 2002 hun wettelijke betaalkracht vermits ze opgaan in de euro.

De Nationale Bank van België trekt vanaf 2 september alle oude bankbiljetten van 100 frank in. De biljetten, die op 5 april 1978 voor het eerst in omloop kwamen, verliezen op 16 december voorgoed hun wettige betaalkracht.

De Nationale Bank van België herinnert eraan dat de biljetten van 100 frank van het type "Beyaert" vanaf 16 december hun wettige betaalkracht verliezen.

Artikel 15 bepaalt dat de biljetten en munten die in een nationale munteenheid luiden, uiterlijk zes maanden na het einde van de overgangsperiode, m.a.w. uiterlijk op 30 juni 2002, hun betaalkracht verliezen.

De Belgische franken zullen immers bij de betalingen worden gebruikt zolang de burger de zekerheid heeft dat de handelaars verplicht zijn deze aan te nemen. Daarom wordt de wettelijke betaalkracht van de Belgische frank opgeheven eind februari 2002. De omwisseling van de munten en biljetten zal kosteloos geschieden.

Op 1 maart 2002 heeft de Belgische frank geen wettelijke betaalkracht meer en kunt u dus niet langer betalen in Belgische frank.

In dit verband zullen de banken en De Post de mogelijkheid om Belgische muntstukken en biljetten kosteloos op een rekening te storten, na de opheffing van de wettelijke betaalkracht van de Belgische frank, verlengen tot eind 2002.

De opheffing van de wettelijke betaalkracht van de Belgische frank mag niet onmiddellijk na de eerste twee weken van januari plaatsvinden, want een overhaaste maatregel zou een grote toeloop van het publiek kunnen teweegbrengen, waardoor alle circuits door een toevloed van contanten, inzonderheid opgepotte biljetten, verstopt zouden kunnen geraken.

Het einde van de periode van dubbele geldomloop zal samenvallen met de afschaffing van de wettelijke betaalkracht van de Belgische frank op donderdag 28 februari 2002 om middernacht.

Ten slotte is het wenselijk dat de opheffing van de wettelijke betaalkracht verenigbaar is met de periode die de kwetsbare bevolkingsgroepen nodig hebben om de euro te aanvaarden. De opheffing van de wettelijke betaalkracht mag echter ook niet te lang op zich laten wachten. De Belgische franken zullen immers bij de betalingen worden gebruikt zolang de burger de zekerheid heeft dat de handelaars verplicht zijn deze aan te nemen.

Wat de verhouding betreft tussen de betaallast en de betaalkracht start Vlaanderen in het jaar 2000 ook met een aanzienlijke voorsprong: bij een splitsing van de Sociale Zekerheid zouden de sociale lasten, omgerekend per werkende in de private sector, 28 % lager zijn in Vlaanderen dan in Wallonië.

Economisch gezien is de vergrijzing wel een probleem, zowel in Vlaanderen als in Wallonië. De betaalbaarheid van de pensioenen en de gezondheidszorg en van de sociale zekerheid in haar geheel, is een bedreiging zowel voor de ouderen die het grootste deel van de lasten veroorzaken als voor de jongere generatie die de lasten zal moeten betalen. M.a.w. economisch gezien is het probleem van de vergrijzing afhankelijk van de verhouding tussen betaallasten en betaalkrachten.

Het maakt niet uit of de koopkrachttoename het gevolg is van loon uit dienstbetrekking, ontvangen rente of dividend, een schenking of erfenis, een loterij, of zelfs diefstal. Ook (ongerealiseerde) waardestijgingen van effecten en appreciatie van vastgoed betekenen een vermogenstoename. Zij vormen eveneens nieuwe koop- of betaalkracht en zijn daarmee conceptueel gezien inkomen.

In dit zogenoemde comprehensive income concept omvat inkomen iedere periodieke aanwas van nieuwe, reële koop- of betaalkracht, dus gecorrigeerd voor inflatie. Die periode beslaat idealiter een mensenleven. Om budgettaire en praktische redenen wordt zij gewoonlijk opgeknipt in tijdspannen van een jaar.