conceptcreep

Greig geeft toe dat hij zelf iemand was die zijn 'beautiful trauma' koesterde. Hij zag er de bevestiging in voor zijn gevoel van onmacht, dat hij toeschreef aan een ongelukkige jeugd. 'Mijn leven was voorbestemd om vreselijk te zijn en ik was voor niets verantwoordelijk', zei hij in The Guardian. Later besefte hij dat 'we meer zijn dan de som van al het slechte dat ons is aangedaan'. Ik denk dat daar de kern van mijn ergernis ligt. De concept creep banaliseert echte trauma's en het narratief voedt een ongezonde obsessie. Maar ben ik dan zoveel beter? Even kijken naar mijn boekenkast. Op aarde schitteren we even van Ocean Vuong (migrantentrauma), In het droomhuis van Carmen Maria Machado (huiselijk geweld), de boeken van Édouard Louis (klassetrauma), Mijn jaar van rust en kalmte van Ottessa Moshfegh (onverwerkte rouw), Een stralende toekomst van Rebecca Makkai (aidstrauma).

Nieuwere edities van de DSM bestempelen sowieso steeds meer gedrag als stoornis. Haslam wilde geen waardeoordeel aan 'concept creep' verbinden. Aan de ene kant worden de problemen van meer mensen erdoor gezien en (hopelijk) verholpen; aan de andere kant zou het ook tot ziektewinst en een slachtoffercultuur kunnen leiden. Dat laatste vrezen Lukianoff en Haidt.