consuminderen

Het was in een zaaltje op de Universiteit Groningen. Twintig, dertig man. Herman Verheij was er als ambtenaar van het toenmalig ministerie van VROM uitgenodigd om „een verhaaltje" te doen over milieuverontreiniging – dat was destijds, in 1990, de term. Hij begon over jagers en verzamelaars en dat de wereld ooit overzichtelijk was, maar dat we steeds meer zijn gaan produceren, steeds meer afval, daar kon de mens niet eindeloos mee doorgaan, en dat we de consumptie moesten proberen te minderen. En toen, als uitsmijter, zei Verheij – „tamelijk voor de hand liggend" – dat we niet zouden moeten consumeren, maar consumínderen.

De boodschap: "Wie consumindert is niet afhankelijk van spullen om zich goed te voelen." Maakt bezit echt niet gelukkig? Die notie ligt diep in ons bewustzijn verankerd.

Renault-dochter Dacia stuntte al eerder met Easyjet-prijzen. Toyota, Citroën en Peugeot brachten een gezamenlijke mini in drie smaken. Nieuw is dat een A-merk onder eigen naam consumindert in het hogere segment.

In deze tijd, waarin we moeten letten op het milieu, een tijd waarin we in plaats van consumeren moeten gaan consuminderen, is het onterecht dat de Volkskrant er wéér een bijlage bij verzint.