jichtlijder

Van in het begin schreef men jicht toe aan een liederlijk leven, een overvloed aan alcohol en rijkelijke maaltijden. Daarmee kreeg de jichtlijder alle schuld voor zijn ziekte in de schoenen geschoven. Vaak waren jichtpatiënten het mikpunt van spot, zoals de talrijke spotprenten over jicht uit de 17de en 18de eeuw getuigen. Het duurde inderdaad tot halfweg de 19de eeuw, vooraleer de ware toedracht van jicht achterhaald werd.

Ik lees de grootste onzinverhalen over jichtlijders die jicht hebben gekregen of hebben door gebruik van alcohol. Nonsens. Als je gezond leeft, met een weloverwogen menu en leefwijze, past alcohol daar prima in.

Als gevolg van de ophoping van de gekristalliseerde natriumzouten van urinezuur kunnen zich na verloop van tijd onder de huid, dichtbij de betreffende gewrichten, zogenaamde jichtknobbels ontwikkelen [...]. Niet alle jichtlijders krijgen dergelijke knobbels, maar als er één is, blijft hij groeien en komen er meestal nog andere bij.

Jichtlijders die geregeld kersen eten, hebben minder jichtaanvallen dan hun lotgenoten die geen kersen eten. Dat blijkt uit een onderzoek gepubliceerd in het vakblad Arthritis & Rheumatism.

Het bloed wordt slechts zuur in terminale ziektetoestanden. Zo is ook het bloed van een jichtlijder met een hoog urinezuurgehalte helemaal niet zuur: het urinezuur in het bloed is immers voor 99 % aanwezig onder de vorm van het neutrale uraatzout.