journaille

Is er overigens een fundamentele reden om te klagen over de parlementaire verslaggeving? Ik heb de afgelopen jaren een enkele keer meegemaakt dat de vraag opkwam en er zelfs een heus debat aan werd gewijd door de Nederlandse Vereniging van Journalisten. In het forum zaten politici en voorlichters, in de zaal het journaille. Zelden heb ik zo'n defensief gezelschap meegemaakt.

De Saedeleer: Voor de rust van jullie spelers is de Nederlandse pers een ernstige handicap. Kraay: Dat noemen ze journaille [...]. Een groot aantal voetbaljournalisten is 'starkisser'. Het enige waar ze in geïnteresseerd zijn, is de banen openhouden naar de bron van de vedetten. De vedetten worden niet aangepakt. Veel journalisten hebben een eigen aanspreekpunt in het elftal.

Werd hij nu echt kwaad? Of was het gespeelde boosheid van Tony Blair? Soms weet het journaille het echt niet meer. Tijdens de dagelijkse persconferenties stond Blair deze week de media te woord als een tweede Louis van Gaal. Hoe durft een journalist hem te vragen naar het nieuwe schandaal rond de staatssecretaris voor Europese Zaken, Keith Vaz?

Als er één beroepsklasse is die tegenwoordig vaak in het verdomhoekje staat, dan is het wel die van de journalisten. Persmuskieten, paparazzi, hoernalisten (een bedenksel van W.F. Hermans) en journaille, het zijn geen fraaie benamingen voor de vertegenwoordigers van wat ook wel positief de koningin der aarde wordt genoemd.

De dood is goed voor gevulde-koeketers in Libanon, voor gesjochten, broerloze NSB'ers, voor parasiterende werklozen in Twente, voor journaille dat alleen gespitst is op afbraak en verdachtmaking, voor inwoners van het onvrije oosten [...], voor alle slome burgers die werken voor hun loontje: maar de dood moet zijn plaats kennen, en gezag erkennen waar gezag heerst.