kinderbedtijd

Met een houten pollepel roert ze in een dampende pan soep op het fornuis. Ik kijk naar de vuurrode keukenklok. 'Ik heb geen trek,' zeg ik. 'Het is pas zeven uur zie ik, maar voor mijn gevoel is het veel later.' 'Dat komt omdat je moe bent,' zegt ze terwijl ze doorgaat met roeren. 'Je hebt slecht geslapen, lang gewandeld. Ga maar naar bed.' 'Kinderbedtijd,' zeg ik. Ik bedoel het als een grapje maar mijn woorden komen er heel anders uit. Alsof ik het tegen kinderen, echte kinderen heb die zeuren om nog wat op te mogen blijven.

Zo vaak hebben ze, slapeloos op de jongenskamer, gepraat over opblijven – de hele nacht, zodat ze erbij konden zijn, bij wat de grote mensen deden. Ze zouden pas gaan slapen als het donker was, als het stil was geworden buiten, als alle anderen al lang naar bed waren. Nu is het zover, Charles praat niet over slapen en kinderbedtijd. Ze mogen zijn grote-mensendingen zien.

Het kamperen valt erg mee, ik geniet van het mooie uitzicht als ik in de vroege avond naar bed ga. Het zijn kinderbedtijden hier. We gaan direkt na het avondeten naar bed en en staan om half 5 op. Tent en spullen inpakken en ontbijten. We vertrekken uiterlijk 6 uur met de fiets. Alles went!

Juist omdat ik met Carine geen kinderen heb gekregen kon ik me nog meer op mijn carrière richten. Ik hoefde tenslotte nooit rekening te houden met schoolvakanties en kinderbedtijden.