kukelen

Zoals de tantes roken, zoals zij liepen, dat wiste elke twijfel uit: zij achtten zich zeker van hun plaats onder de zon, de zon die zou verbleken als tante Irmgard niet meer bitste, die zou uitdoven als tante Leonoor niet meer jubelde, die uit de hemel naar beneden zou kukelen als zij niet langer samen sliepen in het grote bed dat kreunde en kermde onder hun gewicht.

Ik wist zeker dat ik nooit ouder zou worden dan dertig. Voorbij die grens kukelde je in een diep zwart gat genaamd: de burgerlijke dood.

Hijgend haalde ze hem in, liep voor hem uit, keerde zich naar hem om en deed een greep naar zijn handen, mis, nogmaals, weer mis, maar ten slotte verstrengelden ze, de Duivel trok haar naar zich toe, ze kukelden op de grond.

Omdat zij was vergeten dat zij nu juist dat krukje daar had neergezet, kukelde ze erover met blaadje en al en de koffie doorweekte haar zijden bloesje.

Ik probeer mijn linkerbeen uit bed te krijgen, dan zal de rest wel volgen. Dat gebeurt sneller dan ik had verwacht. Ik kukel uit bed.

Ongeveer vanaf hier ben ik mijn vader kwijtgeraakt. Alsof hij van de aarde was gekukeld op een onbewaakt moment, een twee drie en hop met zijn polsstok naar een andere dimensie gesprongen.

Sommige podiumbestormers kwamen ongelukkig neer op de rand van het podium, of kukelden ondersteboven tussen de hekken om vervolgens met harde hand te worden verwijderd.