lippenstiftfeminisme

Ik vermeld maar vast, dat naar aanleiding van dit boek, maar soms ook los daarvan, tegenwoordig juist door vrouwen geprotesteerd wordt tegen wat zij noemen de overmaat van bimbocultuur, lippenstiftfeminisme, jarretelfilosofie, plastische chirurgitis en paaldanserij, als strijdig met de echte emancipatie. Met deze ene zin heb ik nu de dimensie van de literaire kritiek besproken.

Een klein golfje kun je het wel noemen. Geen 'woman's film', 'chickflick' of vrouwenfilm, ook geen girlpower of lippenstiftfeminisme. Met feminisme heeft het sowieso allemaal welbewust weinig meer van doen, alleen maar heel verborgen en impliciet. De 'cinema van de bloeiende meisjes' zou misschien een mooie, onbevangen naam kunnen zijn. Niet dat de regisseuses zelf nog meisjes zijn, maar ze maken wel meisjesfilms die gaan over meisjes. Films die iets anders laten zien dan we gewend zijn.

Lippenstiftfeminisme eiste symbolen van vrouwelijke identiteit zoals make-up, suggestieve kleding, het hebben van een seksuele allure en krachtig je mening uiten. Mode werd gebruikt om uniekheid en persoonlijkheid te laten zien.

Ally en haar vrouwelijke collega's doen aan wat ik 'lippenstift feminisme' zou willen noemen, dat wil zeggen: feminisme in een aantrekkelijke verpakking. Een feminisme dat mannen wil verleiden. Bovengenoemde oerfeministen oordelen daar harder over. Vrouwen die eruit zien als sexy Barbiepoppen en heel geëmancipeerde dingen roepen om daar vervolgens nerveus om te giechelen, zijn eerder voorbeelden van het 'do-me feminism', of wel, het neuk-me-feminisme, een feminisme waar mannen geil van worden.