o.t.t.

In het Nederlands gebruiken we de o.t.t. (onvoltooid tegenwoordige tijd) vaak. We gebruiken de o.t.t. zelfs voor de toekomst of voor hypothetische situaties.

We gebruiken de o.t.t. in vier gevallen, namelijk om te verwijzen naar: 1. een gebeurtenis of actie die samenvalt met het moment dat we erover praten; 2. een actie of situatie die voortduurt, of die steeds opnieuw gebeurt (repetitief); 3. een gebeurtenis in de toekomst; 4. een hypothetische 'als-dan-situatie'.

Er zijn, zoals bekend is, heel wat mogelijkheden om de diverse tijden te benoemen: * hij doet het (o.t.t.) * hij deed het (o.v.t.) * hij heeft het gedaan (v.t.t.) * hij had het gedaan (v.v.t.) * hij zal het doen (o.t.t.t.) * hij zou het doen (o.v.t.t.) * hij zal het gedaan hebben (v.t.t.t.) * hij zou het gedaan hebben (v.v.t.t.).

De regels voor de werkwoordspelling zijn conditionele regels (b.v. als "derde persoon enkelvoud O.T.T." dan "spel het suffix <t>"). Als bepaalde factoren ertoe leiden dat de informatie in het linkergedeelte van de regel te traag beschikbaar wordt of foutief geïdentificeerd wordt, dan kunnen er spelfouten ontstaan.

Naast de klassiek grammaticale methode (b.v. derde persoon OTT = stam + t), heeft men de merites onderzocht van de analogiemethode (trachtte wordt vervoegd zoals het modelwerkwoord wachtte, vergelijk met hoe men in het Frans modelwerkwoorden voor de vervoeging hanteert, b.v. paradigma van partir, versus dat van finir) en de algoritmische methode (doorlopen van een reeks beslissingsstappen).

Tijd. Het is geschreven in de o.t.t. behalve als de auteur terugblikt (dat gebeurt een enkele keer).