sater

De myte van de sater Marsyas, een archetype voor de mens en een symbool van de veelvormigheid van het seksuele in de natuur, doet dienst als een steeds terugkerend motief. De sater - halfgod, half geit - ontdekte de muziek der goden nadat hij een fluit gevonden had, die de godin Athene weggooide.

Steven Van Watermeulen speelt de prelaat Orsino die bij zijn eerste optreden even veelbetekenend zijn slipje laat zien, maar zich daarna ondubbelzinnig ontpopt tot een geile sater die wild om zich heen slaat.

Een aantal jaren geleden had hij zich [...] opeens kikkerkaal laten scheren, wat overigens naar zijn zeggen het eigenlijke einde van zijn midlifecrisis had betekend. Nieuwe vitaliteit was toegestroomd, en het inwendige gedrein over teloorgegane jeugd had plaatsgemaakt voor de obscene punkrock van de illusieloze oude sater. Een skinhead op leeftijd, noemde hij zich graag.

Aan een lange bar zitten enkele zwarte schimmen [...]. Een jonge sater leunt ongenaakbaar tegen twee bierpompen. Helemaal achterin bevindt zich een kleine dansvloer waar een hoop mensen tegen elkaar staan geperst voor een nog kleiner podium.

Wel is het waar dat veel hedendaagse kunst intieme en extreme situaties opzoekt die vroeger tot de taboesfeer behoorden. Een treffend voorbeeld is de jonge Amerikaan Matthew Barney die vorig jaar in het Rotterdamse museum Boymans-van Beuningen als een naakte sater optrad in een stoet van gespierde nimfen, een oranje geverfde ram, stewardessen en fotomodellen, begeleid door doedelzakspelers en racemotoren.