schonk

Dokter Rozen liet de zuster mijn pyjamabroek omlaag doen en staarde een poosje naar mijn buik. Mijn schonken staken als een paar enorme oorschelpen uit mijn lichaam.

De pinken staan te staren, soms dolt er ff eentje om dan weer in rij te gaan, zo mooi twaalf koemeidkoppen op een rij, grove schonken, lompe knieën, dikke lippen, grote ogen, natte neuzen.

Met het lijden wisten zij wel hoe het stond, de Oude Meesters: zij kenden zijn plaats in het menselijk bestaan; hoe het zich afspeelt terwijl een ander eet, een raam opentrekt of doodgemoedereerd een wandeling doet [...]. De Meesters hadden steeds voor ogen dat zelfs het vreselijk martelaarschap zich afspeelt in een verloren hoek, een groezelig plekje, waar honden hun hondse leven leiden en waar het paard van de beul zijn schonken schuurt aan een onverschillige boom.

Meestal is hun geroep of het geklap van hun handen voldoende om de dieren de gewenste richting in te krijgen, maar in menig borstzakje zit toch de drijver die elektrische schokjes door het onwillige varkenslijf jaagt en allen hebben ze een holle plastic staaf in de hand die somwijlen neerkletst op ruggen en schonken. Zo komt er een hele processie op gang.

Ik geef een stomp tegen de romp van de manke koe om haar in beweging te krijgen, en voel zoals elke avond haar massale warmte onder mijn hemd tot aan mijn schouders omhoogkomen. "Allez," zei ik tegen haar, met mijn hand op haar schonk, die uitstak als de hoek van een tafel.

De kracht die uitgaat van de nek van een dier of de stand van de muil of de macht van de schonken werd geobserveerd en weergegeven met een nervositeit en een beheersing die te vergelijken zijn met wat we in de werken van een Fra Lippo Lippi, een Velasquez of een Brancusi aantreffen [...]. De ogen en handen van de eerste schilders en graveurs waren even voortreffelijk als die van de latere.