autofictie

Het zijn vooral de mannen die serieus genomen worden en de beurzen en prijzen krijgen, terwijl vrouwelijke schrijvers nogal makkelijk in een feministische niche geduwd worden waar ze nog maar moeilijk uit raken. Ook al is autofictie van alle tijden, dat het net vandaag - nu zelfzorg zo hoog op de agenda staat en geluk het streefdoel van iedereen is geworden - zo populair is, zal wel geen toeval zijn. Zambreno's Drang toont dit fenomeen in de overtreffende trap. Niet alleen is Kate zich heel erg bewust van de 'juiste' schrijvers van het moment, type Robert Walser, W.G. Sebald, Marianne Moore en Anne Sexton, zowat alles wat ze schrijft heeft betrekking op haar eigen kleine wereldje, waardoor haar autofictie vervelt tot egofictie.

De afgewezen minnaar laat zich verleiden tot zelfbeklag - iets wat in zijn vorige werk schitterde door afwezigheid. Ochtendwandeling was heus geen alleenstaand feit. Ook in Niet aaien, waarin Wiener drie jaar geleden zijn dierenverhalen samenbracht, vond je die meedogendheid die hem zo typeert. Hij kan zowel geluk als verdriet tot een verheven materie kneden, zonder dat het vals klinkt. Maar nu hij het schimpen op zijn ex niet kan laten, belanden we keihard op de straatstenen. Wiener zat altijd al dicht op de werkelijkheid, maar nu is zijn autofictie soms niet meer dan scheldproza. Hij besteedt geen zorg meer aan wat hij opschrijft, met als gevolg dat zijn verongelijkte ego helemaal bloot komt te liggen.