buikmoeder

Met verdriet kijk ik naar mijn dochter die worstelt met het feit dat ze mijn dochter is. Niet omdat ik het niet goed zou doen – althans op dit moment – maar misschien wel omdat ik het juist wél goed doe. Want mijn lieve, dappere dochter van 24 die uit een andere buik is gekomen dan de mijne, worstelt. Ze vecht met het feit dat haar buikmoeder in Hongarije heeft ontdekt dat het afstaan van een kind aan de Nederlandse maatschappij onmiskenbaar voordelen kan hebben.

In een artikel las ik over een klein geadopteerd meisje. Ze vroeg aan haar moeder: "Ik heb ook in jouw buik gezeten hè?" Waarop haar moeder zei: "Nee lieverd, jij komt uit jouw buikmoeder uit China!"

Ik zou kinderen die hun moeder zoeken willen zeggen: ik geloof dat je moeder hoe dan ook aan je denkt. Aan de moeders zou ik willen zeggen dat ze het zoeken nooit mogen opgeven en dat ze er met lotgenoten moeten over praten. En mijn raad voor de adoptieouders is dat ze aan hun kinderen nooit hun buikmoeder mogen verzwijgen. Elk jaar op moederdag was ik jaloers op de adoptiemoeder. Een afstandsmoeder blijft toch moeder.