magneetbaan

Hij geeft het voorbeeld van de magneetbaan in Duitsland, die uiteindelijk niet doorging omdat het een te grote investering voor een te beperkt doel (vervoer van personen) was.

Tussen Rheine en Freren zal een 23 kilometer lange spoorbaan worden aangelegd als proefbaan voor treinen met een snelheid van 350 km per uur. Voor dit project is een werkgroep opgericht waarin de Westduitse Bundesbahn en verscheidene bedrijven samenwerken. Ook het ministerie voor research doet mee en heeft voor het project tot 1982 subsidies in haar programma. In het budget voor 1979 is een post uitgetrokken van 130 miljoen mark. Dit bedrag is ook bestemd voor de magneetbaan die in Emsland is geprojecteerd.

Het voordeel van de magneetbaan lijkt voor het Emsland op langere termijn maar zeer betrekkelijk. Het is namelijk de bedoeling, dat na afloop van het experiment de baan weer geheel wordt afgebroken. Magnetbahn Transrapid zal dan — naar ze hoopt — naar oorden kunnen trekken, waar definitieve banen kunnen worden aangelegd en waar het peperdure project eindelijk geld op gaat leveren. [...]. Het lijkt maar goed, dat het idee voor een magneetbaan niet in Nederland werd geboren, want er zou ongetwijfeld een storm van bezwaren zijn opgestoken vanwege het landschapverstorend karakter ervan.

De streefsnelheid van de magneetbaan was vijfhonderd kilometer per uur. Juist het verschil tussen tweehonderd en vijfhonderd kilometer per uur lokte de commercie naar de zweeftrein, ondanks de hoge investering in aanleg en energie.