mijt

"De mijt is de belangrijkste producent van allergenen, stoffen die allergie veroorzaken", vertelt Weterings, "50 tot 90 procent van de astmatische kinderen is overgevoelig voor de uitwerpselen van deze mijt".

In het wild scharrelt de mijt zijn kostje bij elkaar in het dood gebladerte op de bosbodem in Papoea-Nieuw-Guinea.

Mijten zijn te klein om met het blote oog te kunnen zien.

De Mijten vormen met hun meer dan 12.000 verschillende soorten een groep van kleine, heel verscheiden spinachtige diertjes.

Kakkerlakken kunnen dragers zijn van bacteriën en mijten. Mede omdat ze in aanraking komen met allerlei vuil, kunnen ze onder bepaalde omstandigheden ziekten overbrengen. Hun aanwezigheid in de directe omgeving van de mens is volstrekt ongewenst.

Mijten komen voor in allerlei plantaardige en dierlijke producten. Daarnaast komen zij voor in vochtige woningen (op muren) en in meubilair waarin natuurlijke vulmaterialen zijn gebruikt. Deze mijten leven bij voorkeur bij een hoge luchtvochtigheid (tot zelfs 100 %) en een temperatuur van plus/minus 25º C [...]. De aanwezigheid van mijten op producten vermindert de waarde, kwaliteit en/of smaak van een product.

De dorre bladermassa en het ander afgestorven organisch materiaal, die als strooisellaag de bodem van een bos bedekken, zijn een geschikt habitat voor heel wat detritus-eters. Slakken, mijten, springstaarten, wormen, kevers, mieren, miljoenpoten en insektelarven zorgen ervoor dat dit organisch afval langzaam opgeruimd wordt.

Bij de dierenarts zijn middeltjes te verkrijgen tegen oormijt, en onder de microscoop kan de dierenarts ook vaststellen dat het om oormijt gaat. Ook andere dieren hebben last van de mijt, daarom zijn er verschillende merken in de handel. Deze middelen variëren ook in sterkte, een frettenoor is kwetsbaarder dan die van andere dieren zoals de hond of kat.

Voorkeur bij bestrijding van de mijt blijft: een gladde, vochtig afneembare vloer. Het stof, mijten en de allergenen zijn met een vochtige doek of met geïmpregneerde doekjes, ev. met de stofzuiger te verwijderen.

De varroamijt (Varroa jacobsoni) die vanuit Indonesië via Aziatisch Rusland zijn intrek in Europa nam, heeft al bloedzuigend heel wat bijenvolken tot de ondergang gebracht. Voor chemische bestrijding van deze mijt wordt een lange reeks middelen gebruikt. Een werkzaam preparaat dat zowel bij als imker ontziet is niet gevonden.

De mijt moest vakkundig afgedekt worden, kompleet met regenlijst, met vers gedorsen stro. Een slecht afgedekte mijt kon een ramp betekenen, daar vochtig graan snel schimmelt en onbruikbaar wordt voor brood bijvoorbeeld. Vooral haver was erg gevoelig voor vocht: meer dan ander graan had het de neiging tot 'broeden' waardoor de temperatuur in de mijt soms zo hoog kon oplopen dat er zelfontbranding ontstond.

In de zomer van 2005 werd in Leenderstrijp een akker rogge op traditionele wijze geoogst en van de schoven een mijt gezet. Het waren mooie zomerse dagen met ouderwetse gezelligheid, waarbij tevens de oude kneepjes van het vak werden overgedragen op de jongere generatie.

De tijd van het dorsen was een bijzondere tijd, het was ook een sociaal gebeuren. Doordat iedereen elkaar hielp trof je elkaar intensief en raakte je erg bij elkaar betrokken. Voor ons als kinderen was het natuurlijk ook een heerlijke tijd vol vertier. Je kon lekker spelen in de kafbulten en muizen vangen die zich onder de mijt verschanst hadden.

Uit oude rekeningen over de periode 1537-1539 van de Antwerpse muntmeester Pieter Jonghelinck blijkt dat er voor de stad Utrecht mijten zijn geslagen.

De mijt zelf werd meer en meer een rekeningmunt en komt als een achtenveertigste deel van een stuiver nog voor in de eerste helft van de zeventiende eeuw.