zeurcultuur

De zeurcultuur in Nederland neemt steeds grotere vormen aan en heeft inmiddels een dieptepunt bereikt. We moéten wat te zeuren hebben in Nederland, anders hebben we geen rust. Sterker nog: sommigen zien het als een sport om overal commentaar op te leveren en hun gal te spuwen. Als voorbeelden noem ik de zeurpieten van een advocatenkantoor die de huldiging van de olympische sporters wilden voorkomen, of de zuurpruimen die de humor van twee Amsterdamse buschauffeurs over het Anne Frank-huis niet wisten te waarderen.

In nogal wat bedrijven is er een zeurcultuur. Dit deugt niet, dat deugt niet, alles kan beter, de baas is een nul en de klanten terroriseren de boel. Deze vooringenomenheid wordt vaak nog liederlijk aangevuld met allerlei schijnproblemen. Zeuren helpt eigenlijk niet of zelden. Het levert eerder nadelige gevolgen: de manager wordt het zat en de sfeer is verpest, er wordt een flut-oplossing gekozen om maar van het gezeur af te zijn en de werknemer vertrekt of raakt gedemotiveerd en produceert minder. Een veel betere benadering is om eerst de zaken objectief te bekijken en vervolgens verbeteringen of oplossingen te gaan zoeken.

Hoe is het toch mogelijk dat in zo'n rijk verwend landje als het onze, er zo'n ongelofelijke zeurcultuur is ontstaan. De haren van mevrouw N. te Haarlem rijzen haar te berge omdat ze zich iedere dag het leplazarus moet rennen om haar kindje onder te brengen [...]. Had mevrouw N. destijds bij het verwekken van haar nazaat niet beter na kunnen denken over de consequenties die kinderen in combinatie met een fulltime baan nou eenmaal met zich meebrengen of is de maatschappij schuldig aan het ongemak dat zij nu ervaart? Het wel of niet hebben van kinderen is in dit land godzijdank ieders vrije keus, maar dan moet je later niet zitten zaniken als het allemaal een beetje anders loopt dan je gedacht had. Het is nu eenmaal kiezen of delen.