Venloër

Vroeger had elke stad of dorp zijn spotnaam. Venloërs werden vaak wannevliegers genoemd. Men vertelt dat jaren geleden een Venloër had laten rondvertellen dat hij zou gaan vliegen. Hij had twee kleine graanwannen aan zijn armen bevestigd en zou onder het toeziend oog van honderden mensen (die daarvoor betaald hadden) de lucht ingaan en verdwijnen. Alles stond gereed: het geld had hij al in zijn zak gestopt. Maar de man miste nog een kleinigheidje. Hij zou het terstond gaan halen en rende weg. Hij rende echter zo lang door tot hij voorgoed weg was en nog altijd weg is.

Tot hun arrestatie in mei 1994 hingen ze dagelijks rond op de hoek van de Van Postelstraat en de Hogeweg, het hart van de volksbuurt Het Genooi. In de volksmond heet deze wijk van rijtjes zouteloze laagbouw Klein-Chicago. Na zonsondergang is het voor de meeste Venloërs een No Go-area.

In de gemeentebrochures heet Venlo het logistieke knooppunt van Europa. Overslag, transport, handel. Een containerstad met een hart van bruine kroegen waar het van de burgemeester 'alle dagen kerst' mag zijn. Maar na zessen zijn de winkelstraten uitgestorven, de feestverlichting zwiept in de wind en een kluitje Marokkaanse dealertjes maakt de straathoek bij McDonalds onveilig. Veel Venloërs geven de schuld aan de geografie, maar ontkennen niet dat hun stad ruige trekjes heeft.

Het Openbaar Ministerie wil de geweldszaken in twee mammoet-zittingen voor de rechtbank brengen. In april gaat het om de autochtone Venloërs en hun autochtone slachtoffers; in juni om de afrekeningen binnen het door Turkse Venloërs gedomineerde coffeeshopwereldje.

Ik was een beetje teleurgesteld omdat ik overdag graag met wat mensen bij het Venloër parkfeest was gaan kijken.