hoogleraar

De bijzonder hoogleraar wordt benoemd door een (externe) instantie en wordt ook door die instantie betaald. Bijzondere leerstoelen hebben onder andere als doel een relatie te leggen tussen een maatschappelijke organisatie en een universiteit. Bijzonder hoogleraren hebben vaak een deeltijdfunctie en bekleden daarnaast een andere functie.

Dan is er nog de bijzonder hoogleraar [...]. Uit allerlei holletjes van de kennisintensieve samenleving zijn ze te voorschijn gekomen om de universiteit te verrijken met hun praktijkervaring. Praktijkkennis binnenhalen - dat is altijd de lovenswaardige gedachte geweest achter de bijzondere leerstoel.

Het College van Bestuur kan, na raadpleging van het College voor Promoties, een rechtspersoon met volledige rechtsbevoegdheid bevoegd verklaren bij die Universiteit een bijzondere leerstoel te vestigen. Het besluit vermeldt de faculteit waarbij en het wetenschapsgebied waarin door de bijzondere hoogleraar onderwijs zal worden gegeven.

De graad van buitengewoon hoogleraar is deze van het lid van het zelfstandig academisch personeel dat een deeltijdse opdracht uitoefent in een functie van hetzelfde niveau als die van gewoon hoogleraar.

De buitengewoon hoogleraar verschilde ook na 1877 met de gewoon hoogleraar met name in het feit dat het om een deeltijdfunctie ging. Ook de bevoegdheden van de buitengewoon hoogleraar waren veelal kleiner dan die van de gewoon hoogleraar. Tot 1905 hadden buitengewoon hoogleraren geen examen- en promotierecht.

Frans Oort is emeritus-hoogleraar wiskunde met een nul-aanstelling in Utrecht, waar hij nog steeds actief is.

Een gewoon hoogleraar leidt zowel het onderwijs als het onderzoek op het eigen (deel)vakgebied binnen een afdeling. Tevens heeft een hoogleraar het promotierecht of ius promovendi: hij of zij kan optreden als promotor van een promovendus, en namens het College voor promoties deze tot doctor bevorderen nadat de promovendus een proefschrift onder toezicht van de hoogleraar heeft geschreven en heeft verdedigd tijdens een promotieplechtigheid.

De gewoon hoogleraar is, in vergelijking met andere leden van het Zelfstandig Academisch Personeel binnen de universiteit en in andere universiteiten, een uitstekend onderzoeker die ruime erkenning geniet in het betrokken vakgebied of vakgebieden, en een lesgever met didactische kwaliteiten en met een brede onderwijservaring. De verwachtingen gesteld ten aanzien van de docent gelden cumulatief voor de hoofddocent, de hoogleraar en de gewoon hoogleraar.

De promotie naar gewoon hoogleraar vereist het volgende: ten eerste moet de hogeschool actief betrokken zijn bij onderzoek in samenwerking met een universiteit in het onderzoeksveld van de vacante betrekking; ten tweede moeten de kandidaten docent, hoofddocent of hoogleraar zijn geweest voor zes jaren aan een hogeschool of een universiteit.

Rede uitgesproken bij de aanvaarding van het ambt van gewoon hoogleraar in de Latijnse Taal- en Letterkunde aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen.